U Prijedoru ostaci civilizacije iz 2000. prije nove ere

Anadolija

Grad Prijedor prema istorijskim parametrima spada u mlađe bosanskohercegovačke gradove, međutim dosadašnja arheološka istraživanja potvrdila su da su na njegovim pojedinim lokalitetima postoje ostaci civilizacije koja potiču čak iz 2000. godine prije nove ere.

Arheolozi Zemaljskog muzeja Bosne i Hercegovine Borivoje Čović i Alojz Benac su sa svojim timovima nakon dvogodišnjeg istraživanja na platou sela Zecovi sredinom 50-ih godina prošlog vijeka obznanili su da se tu nalazilo veliko i značajno praistorijsko naselje.

Najjužniji ogranak Vučedolske kulture

“Nije to bilo bilokakvo naselje, već naselje koje je pripadalo najjužnijem ogranku Vučedolske kulture, koja je bila zanimljiva po svojoj tematici, jako raznovrsnoj keramici, njenoj izradi i ukrašavanju, a poznato je i po posebnom načinu života.

Njen period trajanja je od 2150. do 1700. godine prije nove ere, a to je period neolita, koji je prelazni period ka bronzanom dobu.

Epicentar su joj bili Srem i Slavonija, a dobila je naziv po lokalitetu Vučedol koji je udaljen par kilometara od Vukovara i širila se na sve strane svijeta”, izjavila je diplomirana arheologinja Muzeja Kozare Daniela Radosavac.

Treba napomenuti da je prvo organizovano arheološko istraživanje platoa u selu Zecovi 1953. godine uradila arheologinja Zemaljskog muzeja BiH Irma Čemošnik, koja je otkrila ostatke ranohrišćanske crkvice i rimskog utvrđenja, kao i praistorijsku keramiku, koja je bila povod njenim kolegama za nastavak istraživanja.

Na lokalitetu Topića brdo, koje se nalazi nasuprot Zecova i koje razdvaja rijeka Sana, 2011. godine pronađeni su ostaci ognjišta, fragmentovane keramike samo lošijeg kvaliteta i lošijeg ukrasa od onog pronađenog u Zecovima, što je ukazivalo da je i na njemu bilo veliko naselje.

Na istraživanju ovih lokaliteta uključili su se proteklih nekoliko godina eminentni profesori Univerziteta Kembridž Čarli Frenč, Tonko Rajkovača i Geri Marinera u okviru projekta “Paleolit u Sjeverozapadnoj Bosni”, koji se realizuje kroz saradnju njihovog univerziteta, Zavoda za zaštitu kulturno-istorijskog naslijeđa RS i Muzeja Kozare.

Profesori sa Kembridža su analizom pronađenih djelova skeleta utvrdili da naselje u Zecovima potiče iz 1952 godine, a ono na Topića brdu iz 2051. godine prije nove ere.

Mezeji, praistorijski žitelji ovih prostora

Na ovim prostorima u praistorijskom vremenu živjeli su Mezeji, koji su bili dosta poznata skupina naroda i koji su za razliku od mnogih tadašnjih autohtonih naroda, bili jedinstveni.

“Nije nimalo čudno što su se oni nastanili u Zecovima, pošto se ovo naselje nalazi na vrlo značajnom geostrateškom položaju koje dominira dolinom Sane”, kazala je Radosavac.

Centar im je bila rijeka Sana sa okolinom do njenog ušća u Unu, a njihova teritorijalna granica bila je dolina Vrbasa, Grmeč, dolina Plive, Mrkonjić Grad i Šipovo.

U spisima rimskih istoričara ima dosta podataka o Mezejima koji su živjeli na drugim evropskim prostorima, ali nema nijednog o onima koji su živjeli na ovim prostorima.

Malo se zna čime su se bavili, ali na osnovu pronalaska većih količina troske (škarta), koji se izbacuje iz rude, na prostoru na kojem su živjeli pretpostavlja se da su se bavili i rudarenjem.

“Na ovim prostorima nema ni njihovih nadgrobnih spomenika, a iz groblja koje se nalazilo u Zecovima i koje je 50-ih godina prošlog vijeka uništeno eksploatacijom šljunka, sačuvali smo znatne količine grobnog materijala, koje je jako interesantno i iz kojeg kojeg možemo izvoditi zaključke o tom prastarom narodu . U njima smo našli puno keramike, tadašnjeg nakita, noževa, pa se se može zaključiti da su u muškim grobovima ostavljali noževe, u ženskim nakit, a u svima posudice sa hranom da im posluži na putu za drugi svijet”, rekla je Radosavac.

Rimska pragmatičnost

Rimljani su krenuli u osvajanje ovih prostora u 1. vijeku nove ere i kada su ih osvojili vidjeli su na kakvo su bogatstvo naišli, a da bi ih što lakše eksploatisali gradili su puteve, među kojima i one koji su išli prema rimskoj Saloni, odnosno gradu Solinu na obali Jadranskog mora.

Rijeka Sana je u tom vremenu bila plovna i ona je bila idealna komunikacija sa Siscijom, današnjim Siskom.

Rimljani nisu ovaj prostor naseljavali većim brojem svoga stanovništva i na njega je doseljavao samo određen broj državnih službenika da bi organizovali funkcionisanje njihove države.

“Da ne bi izazivali gnjev lokalnog stanovništva pragmatični Rimljani su prihvatali njihova paganstva, pa su tako podizali žrtvenike božanstvu Sedatu, zaštitniku rudara, i boginji Nemezi. Žrtvenike su postavljali na značajna mjesta, a podizali su ih božanstvima, ali i smrtnicima i to upravnicima oblasti ili nekim značajnim ličnostima, među kojima je bilo i onih ilirskog porijekla i molili se za njihovo zdravlje, te za prosperitet i napredak”, navela je Radosavac.

Razvoj rudarstva za vrijeme rimske vlasti na ovim prostorima započeo je u drugom vijeku i dostigao svoj najveći domet u trećem vijeku, a željezo se najviše koristilo za izradu oružja.

Arhološka istraživanja perioda rimske vladavine ne ovim prostorima nikad nisu vršena, a što se tiče tog perioda nađeno je samo sijaset nadgromnih spomenika.

Radosavac je napomenula da će se i dalje istraživati na lokalitetima Zecovi i Topića brdo, ali da će se u Muzeju ove godine fokusirali na istraživanje ostataka ranohrišćanske ckkve koja se nalazi na samoj granici Prijedora i Kozarske Dubice.

“Ona je zanimljiva zbog svog svog gabarita čije su dimenzije 21×10 metara, što je za one uslove velika i vrlo impozantna, a posebno privlači pažnju jer je izgrađena na zabačenom mjestu. Nema podataka da je bila centar nečega da bi se tako velika gradila, a ne zna se ni kojoj je ktitor”, istakla je Radosavac, te naglasila da će od sredstava koja im se dodjeli, zavisiti istraživanje na njenim ostacima.

Arheološko bogatstvo nedovoljno zaštićeno

Radosavac je upozorila da se nije dovoljno uradilo na lociranju arheološkog bogatstva na prijedorskom području, pa ono time nije dovoljno ni zaštićeno.

Skrenula je pažnju da bi prije početka izgradnje stambenih, privrednih ili nekih drugih pobjekata, na nekoj lokaciji trebalo konsultovati arheologe.

“Ima slučajeva da se neki objekti podižu na mjestima gdje znamo da postoje interesantna arheološka nalazišta, što znači da su ona izgubljena kad su u pitanju njihova istraživanja”, navela je Radosavac

Prema njenim riječima, za arheološku građu veliku opasnost predstavlju oni koji samoinicijativno kopaju po nekim područjima nadajući se da će naći neki skup predmet i tako kopanjem upropaštava izuzetno vrijedne arheološke tačke.

Ona je pomenula da su neki predmeti poput dva grčko-ilirska šljema, koje je ratar pronašao orući njivu, na svu sreću završili u depou njihove arheološke zbirke i podsjetila da ni na ovim prostorima nije nepoznat šverc arheološki interesantnih predmeta.